Ergens ben ik gewoon een paar jaar kwijt. Een stuk of tien schat ik zo in.

Al jaren gaat er geen vrij moment voorbij zonder dat ze aan het ballen is. Thuis, vooral met haar broertje Revin, en bij haar club SV Epe, waar ze in de D1 (‘onder’ 12) keept. Onlangs werd ze door de KNVB zelfs geselecteerd voor de districtstraining. En in het paasweekend was Laurora van der Worp de eerste keepster op het internationale paastoernooi van haar club. Tegen clubs als AZ, Vitesse en Ajax stond ze haar mannetje.

Onder ideale weersomstandigheden stond Eerste Paasdag een groot aantal leden van wielerclub Houdt de Ketting Strak uit Emst om half tien bij het Willie van Essenplein voor de traditionele Paasrit, min of meer de opening van het wielerseizoen op de weg.

In de week van 14 t/m 20 april ben ik veelvuldig in onze tuin bezig geweest om het een en ander af te breken voor wat nieuws.

VIOS heeft zaterdag in Vaassen een even belangrijke als moeizame 2-1 overwinning behaald op Advendo’57. Met nog drie speelronden te gaan, maakt VIOS nog een goede kans op het behalen van de nacompetitie.

Gisteren plaatste ik het eerste deel, waarin we een bezoek brachten aan het Voerman Museum, dan nu het vervolg, naar het Anton Pieck Museum.

Sinds een paar jaar zijn we in het bezit van een museumjaarkaart, waar we dan ook regelmatig gebruik van maken, want er is zoveel moois te zien in de landelijk musea.

Waar ik de vier foto's in de vorige aflevering heb gemaakt laat ik in de eerste foto zien. Volgens Rijk van Ark Jzn zou het de Koepelweg moeten zijn, maar volgens mij klopt dat niet. Hoe de weg (zandpad) daar heet weet ik zelf ook niet. We kwamen vanaf het Pluizenmeeretje en sloegen rechtsaf diagonaal de heide over. Na de heide bij de eerste splitsing van paden heb ik de foto's gemaakt. Maar waar heb ik de vier foto's in deze aflevering, gecombineerd in één foto, gemaakt?

Na de Amerikaanse presidenten Eisenhower en Reagan, de Engelse premier Churchill en Israël brengt nu ook Epe de meer dan verdiende (postume) hulde aan de familie Van Essen van de Wachtelenbergweg in Epe. Een sobere, maar doelmatige en zeer sfeervolle gedenkplek op de plaats waar Herman en Johanna in de Tweede Wereldoorlog 54 mensen een even geheim als veilig onderkomen boden, is vanmiddag onder grote belangstelling ‘in gebruik genomen’. Hoewel de in oktober 1971 overleden Herman zelf vond dat hij niet veel bijzonders had gedaan, wars was van huldebetoon en zelfs geen gehoor gaf aan het verzoek van onderduikers om een gedenksteen in de gevel van zijn woning te plaatsen (,,Ik houd niet van al die poeha’’), zou hij hier vermoedelijk best trots op zijn geweest. Net als de manier waarop de plechtigheid plaatsvond ongetwijfeld zijn goedkeuring zou hebben dragen.

Met een brok in zijn keel en van emoties trillende stem keek initiatiefnemer Ben Jonker vanmiddag in zijn toespraak terug op de lange weg die hij heeft moeten afleggen om de familie Van Essen alsnog het eerbetoon te geven dat zij volgens iedereen dik en dik verdiend hebben. Hij heeft er voor moeten knokken om het voor elkaar te krijgen, maar wil daar geen complimenten voor horen: die verdienen alleen de Van Essens.