Dit is het laatste verhaal dat, met enige weemoed, op deze website is geplaatst. Na op de dag af 8 jaar veel plezier aan Epernet te hebben beleefd, stoppen we er mee. Het is mooi geweest, heel mooi. Maar ook genoeg. In dit laatste verhaal blikken we terug, gaan we in op wat opmerkingen en vragen die afgelopen maand zijn geventileerd en geven we wat tips hoe een aantal Epernetters is terug te vinden op het wereldwijde web.

Vooraf gegaan door 2 jaar de site Epenaren, al met al best wel een lange tijd. Samen dus 10 jaar in dienst van de gemeenschap, want zo voelde ik dat eigenlijk.

Eerlijk gezegd loop ik al een tijd met het idee dat het wat mij betreft genoeg is geweest met www.epernet.nl. Hoewel ik enorm kan genieten van van alles wat er op te zien en lezen is, ben ik de inspanningen die ik er voor moet leveren gaandeweg meer als werk dan als hobby gaan zien.

Toen Jan meldde dat de stekker uit Epernet ging dacht ik eerst: ,,Eh … dat moet ik zo nog ‘ns even goed doorlezen” en zette vervolgens koffie voor de verjaardagsvisite van echtgenoot. Misschien hoopte ik stiekem dat het niet waar was, omdat het niet waar kòn zijn, maar nee, een paar uur later stond het nog steeds zo in de mail.
Epernet stopt.
Shit.

31 maart begon ergens een kleine ‘contactsite’ in Eper verband.
31 maart eindigt dat 'verbond'.
31 maart 1935 werd ik in Epe geboren, om precies te zijn aan de Parkweg 2.
De vraag is: zal 31 maart ook mijn aardse einde betekenen?

Zij staat met haar jonkies in Apeldoorn, op de rotonde voorbij de Julianatoren. Patrick Visser, de schepper van deze indrukwekkende beeldengroep, biedt het geheel te koop aan, de familie staat in de etalage. Het beeld maakt een behoorlijke impact op de kijker en past daarom heel goed als mijn laatste bijdrage voor het alom beweende en betreurde Epernet, als een afscheidscadeau voor vaste medewerkers, voor Jan en Jan, Bert, Anita, Gerrit en Gert, Sjaan, Gerard, Harry en al die anonieme lezers. Het was een leuke en inspirerende tijd, we wachten nu op een vervolg.

O ja, over ‘een ijzeren varken’. Dat is een uitdrukking, het betekent: hij is heel sterk, het leven zit er bij hem ingeroest. Geen kunstenaar had deze gedachte beter tot uitdrukking kunnen brengen. Het stoere materiaal, de sombere kleur, de houding, alles ademt kracht en agressie, kortom hier staat een moeder die haar kroost met primitieve moederliefde te allen tijde verdedigen en beschermen wil. Een prachtig afscheidscadeau toch? De kracht, schoonheid en het ongerepte van onze Veluwe staan hier op een paar vierkante meter in Apeldoorn.

De dichterlijke lofzang op Epernetters die Henk Posthouwer produceerde sinds we bekend maakten dat we vandaag onze laatste artikelen zouden plaatsen en het daarna over en uit is, schept wat mij betreft verplichtingen. Hij schreef immers niet over zichzelf. Ik kan niet dichten en zeker niet zo mooi als Henk dat kan, maar wil wel een poging wagen om hem in rijm – het niveau van Sint en Piet-rijmelarij, want verder kom ik niet – te bedanken voor al het moois dat hij voor ons allemaal heeft geschreven.

Het deze maand verschijnende boek Zoo Menschoteerend beschrijft het lot van de Joodse Epenaren tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het aantal Joodse inwoners van de plaats Epe verdubbelde zich tijdens de bezettingstijd, waardoor deze groep uiteindelijk 34 personen telde. Nederlandse Joden uit andere plaatsen kwamen in Epe wonen. Bovendien vestigden zich hier gevluchte, buitenlandse Joden.

Zes Epenaren werden vermoord in de vernietigingskampen en twee personen zagen geen andere uitweg dan zichzelf te doden. Hun levensverhalen worden verteld. Zoo Menschonteerend staat daarnaast stil bij de Joodse Epenaren die de oorlog overleefden. De bezettingstijd was voor hen een diepingrijpende gebeurtenis die veelal sporen naliet in het verdere leven. Beschreven wordt hoeveel moeite zij zich moesten getroosten om uit handen van de bezetter te blijven en wat dat van hen vergde.

Al wroetend in oude kranten kwam ik een heel leuk artikel tegen over het *Venz Parachutistenteam.

EPENAREN HELEMAAL HIGH VAN DE PARASPORT

Je ziet ’t gras groeien en de kalfjes koeien worden

Het Noord Veluws Dagblad begon op dinsdag 25 juli 1979 met bovenstaande kop.

Tweeënhalf jaar voordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak was er in Epe ook al een invasie van militairen. Duizenden soldaten namen hun intrek in het dorp. Epe vervulde een belangrijke rol tijdens een grootscheepse militaire oefening. Dat is het verhaal dat opduikt bij deze luchtfoto van 21 september 1937 van een colonne van de artillerie 'in rust’ uit het archief van het Nederlands Instituut voor Militaire Historie die we eind 2019 plaatsten. Op de valreep van Epernet het verhaal dat er bij hoort.