31 maart begon ergens een kleine ‘contactsite’ in Eper verband.
31 maart eindigt dat 'verbond'.
31 maart 1935 werd ik in Epe geboren, om precies te zijn aan de Parkweg 2.
De vraag is: zal 31 maart ook mijn aardse einde betekenen?

 

Hopelijk nog niet. Niet voor mijzelf, maar meer voor mijn kinderen en vrienden. En ook voor mijn vrienden uit Epe, alhoewel een bezoek aan die wonderbaarlijke plaats voorlopig tot de onmogelijkheden behoort. Ik denk dan aan Jan en Bert, aan Anita en Sjaan, aan Henk en Harry en aan vele anderen die op Epernet hun bijdrage leverden.

Epe kan ik niet mijn ‘alles’ noemen, maar het dorp is wel altijd aanwezig in mijn herinneringen en mijmeringen.

Een kleine drie maanden geleden ben ik verhuisd naar mijn landhuisje 't Hemeltje, gebouwd in een mooi bosrijk condominium. Hier hoop ik mijn laatste jaren door te brengen, want, zoals de Bijbel het uitdrukte: alles heeft zijn einde.

Mijn gezinnetje bestaat uit drie dieren, twee honden en een kat, die het onderling goed doen en mij zullen begeleiden in mijn laatste momenten, want het leven bestaat slechts uit momenten als je dat vergelijkt met de eeuwigheid van het bestaan van wat ons omringt.

De natuur met haar afwisselend schouwspel is mijn decor en uren breng ik door om vanaf de veranda, al mijmerend, tot intellectuele oplossingen te komen die er gelukkig niet zijn. En dan kijk ik vooral naar de wolkenpartijen boven en vóór mij, die in hun langzame gang alle mogelijke fantastische en altijd veranderende beelden vertonen die mijn herinneringen van 85 jaar zullen verrijken, niet alleen die uit Epe en Zuid-Nederland, maar ook die uit Zwitserland en Latijns Amerika. Altijd heb ik het schone willen ontdekken, wat gelukkig in grote hoeveelheden tot mijn levenservaringen behoren.

Vooral de laatste ruim 20 jaren, die ik samen met Rosana heb mogen doorbrengen. Nooit zal ik vergeten wat op een woensdagmarkt in Epe door een stel trouwe bezoekers uit de omgeving werd geuit: ‘Hoe kan zo'n man aan zo'n mooie vrouw komen?’.

Die liefdevolle schoonheid heeft zich ontwikkeld, tot op de dag dat zij mij 'verliet', ruim twee jaar terug, om in het onbegrijpelijke tot een andere eenwording te komen. Liefde vergaat nooit; blijft tot in het onbeschrijfbare.

Dank, en wie weet?