Ik heb een beetje een rare kronkel. Misschien hebben meer mensen het, maar ik heb nooit lotgenoten ontmoet. Bij deze mijn coming-out.

Ik kom mijn fiets ophalen bij de Fietsenmaker van Epe.
Bij binnenkomst is hij bezig en mompelt hij wat.
Ik versta hem niet.
,,Sorry, wat zeg je, ik versta je niet”.
Hij zegt het nog een keer en wederom versta ik het niet.
,,Sorry, ik hoor het nog niet!”
Dan kijkt hij me aan en zegt: ,,Ik zei: ‘even stil, niets zeggen anders raak ik de tel kwijt!’”
Blijkt dat hij spaken aan het stellen en tellen was.
Ik weet niet of het met die fiets goed gekomen is of dat hij de tel alsnog is kwijt geraakt.

Ondanks dat we niet vaak samen tegelijkertijd eten, hebben we toch wat afspraken gemaakt.
Want in een mannenhuishouding wordt er wat beboerd, gesnotterd, gesnoten, gebout etc.; vul zelf maar in.
Dat doen we dus niet meer aan tafel. Ook om mij te ontlasten.

Dit wordt leuk. Ik weet niet wanneer dit stukje geplaatst word, misschien wel rond kerst. Maar het gaat over Pasen.

Er zit verschil in pinautomaten. En ik heb begrepen dat ik blijkbaar de enige nitwit in Nederland ben die dat niet kan handelen. Die rare dingen gaat doen als ze het even niet snapt.

Zo`n apparaat is onmisbaar in een gezin met vier volwassenen en vier sporters. Er gaan heel wat wasjes in de week er door heen. En hij moet het gewoon doen.

Aan tafel worden de meest bijzondere zaken bij ons besproken. Nu eten we niet vaak met ons alle vier, want er is er altijd wel eentje of aan het werk, of nog op school of aan het sporten. Maar onlangs was het weer zover en het is altijd reden om goed op te letten.

Jongste vind dat hij een brommer nodig heeft. Vraag me niet waarom, hij mag gewoon zijn rijbewijs halen, hij loopt en fietst graag, maar toch, elke keer begint hij er weer over.

Als verpleegkundige, werkzaam in de ouderenzorg, maak je wat mee.

Jongste heeft vaak mooie smoezen om ergens onderuit te komen. Af en toe zit er een pareltje tussen.