Toen Jan meldde dat de stekker uit Epernet ging dacht ik eerst: ,,Eh … dat moet ik zo nog ‘ns even goed doorlezen” en zette vervolgens koffie voor de verjaardagsvisite van echtgenoot. Misschien hoopte ik stiekem dat het niet waar was, omdat het niet waar kòn zijn, maar nee, een paar uur later stond het nog steeds zo in de mail.
Epernet stopt.
Shit.

We gaan er even tussenuit, een nachtje in een hotel. Op een gegeven moment kies ik er even voor om een hazenslaapje te doen, echtgenoot gaat in de lobby wat drinken en neemt de krant mee. We spreken af dat hij na een half uur naar de kamer komt, zodat we er op uit kunnen gaan.

Al toen ik in opleiding zat tot ziekenverzorgende had ik van het verhaal gehoord; het verhaal van het Apeldoornsche Bosch. Er waren toen vrij veel contacten tussen de verpleeghuizen en het personeel dat er werkte, en zo waren er ook contacten met ‘Groot Schuylenburg’. Waarschijnlijk heb ik van één van de oud-collega`s er over gehoord, wat daar gebeurde in de oorlogsjaren. Het heeft me een tijdje bezig gehouden en ik hoorde er later weinig meer van. Tot ik een stukje in de krant las.

De telefoon gaat. Ik neem netjes op. Vervolgens hoor ik van alles en denk bij mezelf: ,,Heb ik bij jou in de klas gezeten?”

Elk jaar beleef ik wel weer wat met het versieren voor de kerst. Of ik heb bijna alle kaarsjes in de boom en trap net de laatste kapot terwijl alle reservelampjes op zijn, of mijn handen bevriezen bij het aanbrengen van de kerstverlichting buiten.

Zoals gezegd; er werden kunststofkozijnen geplaatst. Boven, beneden en een nieuwe voordeur. Je kunt niet vroeg genoeg beginnen met het huis seniorproof te maken.

We kregen kunststofkozijnen. Hartstikke handig. Maar het levert ook een hoop op. Stof en zaagsel.
De voorbereidingen bestonden uit het verwijderen van de spullen uit de vensterbanken, de vitrages en de gordijnen en de boekenkast afdekken met zeil.
Terwijl ik de vitrages, staande op een fauteuil, van de haakjes haal, verlies ik mijn balans.
Ik een reflex grijp in de vitrages. Ik houd me staande.
De plastic haakjes van de vitrages niet.
Ze vliegen me in delen om de oren.

We hebben een etentje van het werk. In ‘de Boerenschuur’ in Vierhouten. Ik ben er nog nooit geweest, het weer is slecht; het regent dat het giet, maar dat mag de pret niet drukken.

Tijdens mijn werk maak ik zoveel leuke en bijzondere dingen mee. Ik werk, wellicht al bekend, op een kleinschalige woonvorm. Hier leven 21 mensen met dementie met elkaar. Iedereen heeft een eigen studio met sanitair en de woonkamer en de serre is voor gemeenschappelijk gebruik. Elke dag dat ik werk is het genieten met een grote G.
Deze bewoners zitten in mijn hart.

Soms zeggen mensen iets waar ik een beetje verlegen van word. Helemaal als iedereen het hoort.