Als je in de ouderenzorg werkt kom je regelmatig in aanraking met ‘dingen van vroeger’. Zaken waar je amper meer aan dacht, kunnen in één keer weer in je leven komen. Of bepaalde liedjes. Zo is er een meneer die moeite heeft met lopen als gevolg van een ziekte. Maar als je zingt, gaat het wat makkelijker. Dus voordat we beginnen te lopen, zet ik in: ‘De paden op’. Vervolgens zingt er altijd wel iemand verder.
En dan komt het aan op oude liedjes, in-spin-de-bocht-gaat-in en gisteravond was er ook weer een mooie.

Onze jongens zijn op een leeftijd waarop ze niet meer zo vaak met ons ergens heen gaan. Ze hebben hun eigen leven met eigen vrienden. Af en toe gaan ze (verplicht) mee naar een verjaardag in de familie of met ons mee uit eten. Soms mis ik ze wel, ze wonen nog thuis maar zie ik ze amper. Tel daarbij op mijn onregelmatige diensten en dan kan het zomaar voorkomen dat ik ze op woensdagavond weer zie, na op zondag afscheid van ze te hebben genomen.

Al heel lang droom ik van een eigen vakantiehuisje. Zo`n huisje waar ik dan alleen naar toe ga om bijvoorbeeld de hele dag te gaan schrijven. Of de hele dag lezen. Of een beetje onkruid wieden. Of…
Nou, ik kan er dus echt over dagdromen. En pas kwam die droom heel dichtbij!

En jawel, ze zijn er weer. De toeristen. Deze keer de grijze golf, want op het moment dat ik dit schrijf, moeten de schoolvakanties nog komen.
Ik merk dat ik me steeds meer ga ergeren aan de oudere toeristen. Zelf ben ik werkzaam in de ouderenzorg, maar op de een of andere manier kan ik me wild ergeren aan sommigen oudere toeristen.
Hoe ze ons mooie dorp kleineren: ,,Ze hebben hier niet veel”. (Kom dan niet, blijf waar je vandaan komt!) En hoe ze om gaan met ons.
Maar … ik heb de oplossing gevonden. Heel per ongeluk eigenlijk.
Als we het allemaal gaan doen denk ik dat we maar zo een paar honderd minder toeristen kunnen ontvangen. (Sorry ondernemers, dan moeten jullie het met het oorspronkelijke inwonersaantal doen.)
Nadeel is dat we het dorp Epe dan niet goed op de kaart zetten. Namelijk als een dorp vol doven en schlemielen.

Onlangs waren we een paar dagen in Duitsland. We mogen daar ook graag winkelen. Deze keer waren we in Duisburg.

Als kind ben ik vaak verhuisd. Te vaak, als je het mij vraagt. Maar de omstandigheden maakten dat we vaak van omgeving wisselden. Het gekke is, waar ik ook woonde, er was altijd de koerduif.

Een dochter van een oud-cliënte had een steen op haar moeders graf laten plaatsen. Al een tijdje terug had ik beloofd er naar te kijken als ik op de begraafplaats kom. Maar ik kom daar eigenlijk nooit, dus besloot ik op een vroege, zwoele lenteavond er eens heen te gaan.

We zijn weer eens in de sauna. Het is wat later op de dag en het is aardig rustig. Nadat we een rondje binnensauna’s hebben gedaan, gaan we even wat drinken in het restaurant. Daarna wil ik eigenlijk wel even de benen strekken, dus we lopen naar buiten. Even staan we nog in dubio, zullen we de badlakens, handdoeken en slippers nog even halen bij de laatste sauna waar we geweest zijn? Maar nee, we zijn al een beetje loom en lopen in de badjas naar buiten.

Tijdens de nachtdiensten zijn er werkzaamheden die dan specifiek gedaan worden. Te denken valt aan het controleren van opiaten en insuline`s, de was verwerken, een lapje over de huiskamer en keukenkastjes, de agenda uitschrijven voor de dagdienst en het medewerkersbord invullen.

Onlangs vierde onze opticien het feit dat hij vijfentwintig jaar geleden zijn zaak opende. Een tijd om terug te kijken, hoe wij met ons gezin met hem zijn meegegroeid.