Vandaag start ik een serie verhalen over Kanjer, onze Mechelse herder. Omdat hij het verdient om in de schijnwerpers te staan, hij zo bijzonder is, veel mensen hem kennen en ik denk dat wat ik schrijf, herkenbaar zal zijn voor mensen die een hond hebben. Het zou mooi zijn als de verhalen mensen die niets met honden hebben, duidelijk maken hoe een hond kan zijn en wat zo’n dier voor iemand kan betekenen.

Kanjer wordt met straffe hand opgevoed. Niet door ons, maar door degene die wij als zijn opvoeder, zijn pleegvader, zijn grote broer, zijn leermeester zien.

Spetter en Kanjer vormen een perfect duo, waarbij de jongste ook als volwassen hond veel respect heeft voor de dan oude baas. Als Spetter ruim 12 jaar is, wordt hij plotseling zo ziek, dat we vrezen voor zijn leven.

Op een gitzwarte dag een paar weken later gaat het echt niet meer met Spetter. Dit is het moment waarop we hem moeten ‘helpen’. Het is het laatste wat we voor hem kunnen doen. Bij een hond kan dat gelukkig.

Kanjer mist zijn leermeester in eerste instantie verschrikkelijk. Hij is de oude Kanjer niet meer. Hij was altijd vrolijk, uitbundig, speels en extravert, maar gedraagt zich nu als een timide, rouwende wees.

De geschiedenis herhaalt zich. Kanjer geeft zijn kennis door aan zijn kleine maatje. Hij is daarbij wel minder hardhandig dan zijn eigen leermeester. Hij doet het spelenderwijs, met positieve aandacht als hij tevreden is en negeren of zijn boventanden ontbloten als hij iets doet wat hem niet bevalt. Wij laten de kleine duidelijk merken hoe de verhoudingen zijn: eerst Kanjer, dan Bikkel. Met alles.

Ze hebben allebei een eigen karakter en een van de significante verschillen is dat Bikkel jachtinstinct heeft. Als hij een wild zwijn ruikt of ziet, stormt hij daar het liefst op af. Ook een kat, muis of egel ruikt hij van grote afstand. Kanjer heeft niets tegen wild en staat er altijd rustig naar te kijken, ook als hij er vlakbij is.

Sinds Spetter er niet meer is, doet Kanjer zo mogelijk nog beter zijn best om zoveel mogelijk te begrijpen van wat wij zeggen. Hij is 24 uur per dag met ons bezig, volgt en bestudeert alles wat we doen en zeggen. Als hij iets niet snapt, houdt hij zijn kop scheef. ,,Wat bedoel je?’’ Hij praat terug met knorren, brommen, piepen, blaffen, kwispelen, zijn kop, ogen, oren, poten, lichaamshouding en bewegingen.

Kanjer is hartstikke gelukkig met zijn leven, de levenslust spat van hem af. Hij is de vrolijkheid zelve, maakt ons dagelijks aan het lachen en heeft, zoals Engelsen dat zo mooi zeggen, de absolute will to please; hij is gelukkig als wij dat zijn en wil daar graag een steentje aan bijdragen.

Dit najaar lijkt Kanjer ineens een stuk ouder te worden. Hij heeft niet altijd meer zin om drie grote rondes te lopen. Tijdens de tweede staat hij steeds vaker al na een minuut of tien stil op een kruising waar wij gewoontegetrouw linksaf gaan. Als ik hem vraag wat hij wil, maakt hij aanstalten om rechtsaf te gaan.