Deze mooie column van Anita van den Berg deed me meteen denken aan mijn eerste echte kennismaking met de gemeente Epe. Ik was net 16 jaar en woonde tot mijn volle tevredenheid in Apeldoorn, maar we moesten verhuizen omdat een van mijn broertjes niet goed meer de trap op en af kon. Mijn ouders hadden een huis met twee slaapkamers op de begane grond in Epe op het oog en moedigden me aan om eens te kijken of het me daar zou bevallen. Nog voordat ik in Epe was, wist ik het al: hier wil ik wonen!

Steeds vaker denk ik dat het helemaal de verkeerde kant op gaat in dit land en erger ik me kapot en schaam ik me dat ik Nederlander ben. Ooit stonden we er om bekend dat we zo’n tolerant volkje waren, dat democratie hoog in het vaandel droeg en het begrip ‘poldermodel’ uitvond om het iedereen zo veel mogelijk naar de zin te maken. Meestal resulteerde dat er in dat bijna iedereen ontevreden was, maar goed, met de intentie was weinig mis. Ik was trots op ons volk, was trots Nederlander te zijn. Maar steeds vaker vraag ik me wanhopig af waar we in vredesnaam mee bezig zijn.

Sommige waargebeurde verhalen zijn zo mooi, dat je ze niet zou kunnen verzinnen. Zoals het verhaal dat ik deze week hoorde.

Heb je dat nou ook, dat als je over de Verbindingsweg rijdt of loopt, je denkt: ‘Het lijkt wel een bajes!’. Prachtig, die voorkant van de Marktwand, maar wat een contrast met de achterkant. Het doet me denken aan wat mannen wel eens van sommige vrouwen zeggen: van achteren een lyceum, van voren een museum. Maar dan andersom. Maar aan die foeilelijke blinde muur aan de Verbindingsweg is toch simpel wat te doen?

Het lijkt wel of heel Epe pisnijdig is over de op handen zijnde massaslachting onder de bomen langs de Heerderweg. Volgens mij hebben nog nooit zo veel Epenaren op internet hun gal over een onderwerp gespuugd als over de reconstructie van de Heerderweg, waarvoor 479 bomen sneuvelen. Dus zal ‘de politiek’ daar online ook wel op inhaken, zou je denken.

Achter de sporthal stonden gisteravond om een uur of half tien wilde zwijnen te wroeten, net als vrijdagavond. Toen heb ik ze daar met veel bombarie weggejaagd en kennelijk is daar bij hen wat van blijven hangen, want toen ik er bleef staan en ze mij en mijn onverschrokken hond zagen en roken, begonnen ze meteen te knorren en gingen ze er vandoor. Even later staken ze net als zaterdagavond ter hoogte van de Bergweg vijftig meter achter ons de Hoge Weerd over richting spoorbaantracé en kon ik ze tellen. Zestien stuks! Hallo hé. Wat zijn jullie met z’n velen!

Vooruit, nog een keer aandacht voor de reconstructie en vooral de kaalslag aan weerszijden van de Heerderweg (in overheidsstukken aangeduid als N794). Er is nog zó veel over te melden, ik wil er nog zó veel over kwijt.

Een van de imkers begint over honden. Hij heeft thuis een ‘boef’. Zijn tweede al, nadat hij eerst een paar rottweilers heeft ‘versleten’. Hij wil de honden die we bij ons hebben wel even aanhalen. Dus wenken we het trio om dichterbij te komen. ,,De bijen zijn niet agressief, je kunt rustig hier komen, je merkt hier niet eens dat je dicht bij bijenkasten staat’’, moedig ik ze aan. De honden worden vriendelijk aangehaald, besnuffelen de auto en gaan dan rustig liggen. De man met de baard is het spraakzaamst. Hij gaat in gedachten terug naar Vierhouten.

Vanmorgen wandelden we over de Tongerense Heide om eens te kijken hoe paars het daar is en om wat platen te schieten voor een fotoserie over bloeiende heide waar ik mee bezig ben. Maar ik kom vooral met een verhaal thuis.