Op de bodem van mijn vijver ligt een dikke laag slib en bovendien zit er een klein lek in. Het is een improvisorisch gemaakte vijver, van twee kleine bakken en een flinke lap zeil, met een ondiep stuk in het midden. Ik wil opnieuw beginnen in een grotere. Tijd om hem eruit te halen en een groter exemplaar in te graven. De zestien vissen en twee kikkers moeten tijdens de werkzaamheden in twee grote bakken logeren. Maar de kikkers verrassen me tot twee keer toe.

Het was al de tweede opeenvolgende zondag met prachtig voorjaarsweer. Heerlijk weer om naar buiten te gaan. Wandelen, fietsen, een beetje slenteren bij de schaapskooi en het hertenkamp, ijsje of patatje eten. Oh, wacht. De gemeente heeft eind vorig jaar de kiosk aan de Dellenweg laten vernietigen, dus geen ijsje of patatje te krijgen daar, tenzij je binnen bij Floor of het Fletcher hotel wilt zitten en beduidend meer wilt betalen dan je bij de kiosk zou hebben gedaan. Maar wethouder Jan Aalbers had toch min of meer beloofd dat er een tijdelijke voorziening zou komen zolang er geen definitief alternatief zou zijn?

Afgelopen winter zijn we op vakantie in het warme zuiden van Frankrijk geweest. Het land van de gele hesjes, waar wij ook mee te maken kregen.

,,Het lijkt wel de Russische trollenfabriek, die van nepnieuws bestaat.’’ Driemaal raden van wie deze uitspraak is. Tien tegen één dat u meteen aan Donald Trump denkt. Mis! Het is er een van Leo Eland, oud-burgemeester van de gemeente Epe, in zijn hoedanigheid als voorzitter van De Kruimelschaar. Het is zijn reactie op een nieuwsbericht in het weekblad Veluweland waarin geen letter verkeerd staat.

Deze mooie column van Anita van den Berg deed me meteen denken aan mijn eerste echte kennismaking met de gemeente Epe. Ik was net 16 jaar en woonde tot mijn volle tevredenheid in Apeldoorn, maar we moesten verhuizen omdat een van mijn broertjes niet goed meer de trap op en af kon. Mijn ouders hadden een huis met twee slaapkamers op de begane grond in Epe op het oog en moedigden me aan om eens te kijken of het me daar zou bevallen. Nog voordat ik in Epe was, wist ik het al: hier wil ik wonen!

Steeds vaker denk ik dat het helemaal de verkeerde kant op gaat in dit land en erger ik me kapot en schaam ik me dat ik Nederlander ben. Ooit stonden we er om bekend dat we zo’n tolerant volkje waren, dat democratie hoog in het vaandel droeg en het begrip ‘poldermodel’ uitvond om het iedereen zo veel mogelijk naar de zin te maken. Meestal resulteerde dat er in dat bijna iedereen ontevreden was, maar goed, met de intentie was weinig mis. Ik was trots op ons volk, was trots Nederlander te zijn. Maar steeds vaker vraag ik me wanhopig af waar we in vredesnaam mee bezig zijn.

Sommige waargebeurde verhalen zijn zo mooi, dat je ze niet zou kunnen verzinnen. Zoals het verhaal dat ik deze week hoorde.

Heb je dat nou ook, dat als je over de Verbindingsweg rijdt of loopt, je denkt: ‘Het lijkt wel een bajes!’. Prachtig, die voorkant van de Marktwand, maar wat een contrast met de achterkant. Het doet me denken aan wat mannen wel eens van sommige vrouwen zeggen: van achteren een lyceum, van voren een museum. Maar dan andersom. Maar aan die foeilelijke blinde muur aan de Verbindingsweg is toch simpel wat te doen?

Het lijkt wel of heel Epe pisnijdig is over de op handen zijnde massaslachting onder de bomen langs de Heerderweg. Volgens mij hebben nog nooit zo veel Epenaren op internet hun gal over een onderwerp gespuugd als over de reconstructie van de Heerderweg, waarvoor 479 bomen sneuvelen. Dus zal ‘de politiek’ daar online ook wel op inhaken, zou je denken.