Een goede vriend van ons met een goed gevoel voor humor nam ons mee uit eten ter ere van zijn verjaardag. Zijn moeder, zus en zwager treffen we ook elk jaar tijdens deze traditionele avonden en het werd weer reuze gezellig.

Al jaren is echtgenoot geabonneerd op een natuurblad. Ik krijg als cadeautje een ‘blad cadeau’, en dat blijkt van een blad van dezelfde uitgever als van die van het natuurblad. En daar gaat het mis.

Op de sportschool is er een speciaal programma voor mensen die willen afvallen. Dit programma is in samenwerking met een diëtiste en een lifestyle coach. Ik had er graag aan meegedaan, dacht dat ik ook wel in aanmerking kwam, gezien mijn BMI. Maar helaas, het is een programma niet alleen om af te vallen, maar ook om meer in beweging te komen.
En daar ging het mis. Want minimaal twee keer in de week anderhalf uur sporten, hele diensten lopen op mijn werk en af en toe een fikse wandeling: de screeningscommissie zag geen mogelijkheden om me nog meer in beweging te krijgen. Dus … Helaas … (Aan de andere kant, word ik een keer ergens voor afgewezen, ben ik stiekem toch een beetje blij.)

Onlangs voelde ik me reuze zielig. Ik heb het niet gauw, maar dit was echt gewoon zielig!

Onlangs was ik een avond in mijn oude woonplaats. Ik heb er gewoond van mijn tiende tot mijn achttiende. Wat was er veel veranderd.

We hadden een mooie tocht gelopen en besloten even een stadje in te gaan. Eigenlijk vonden we dat we wel Eiskaffee verdiend hadden, dus we streken neer op een terrasje. Als ik in Duitsland ben, wil ik sowieso altijd Eiskaffee. Dat is uitgebreid met Kuchen en een Strammer Max. Maar alleen op vakanties, niet voor een dagtrip.

Op de middelbare school was Duits in het tweede jaar verplicht. Ik vond het een drama. Want ik had toen nog een aversie tegen alles wat Duits was. En ik had een leraar die praatte met consumptie. En zoals hij Duits praatte, was het net of hij je continu liep uit te kafferen. Dat had ik bij de zachtaardige juf Frans helemaal niet. En ook niet bij de al zeer bejaarde leraar Engels.

Van de zomer zag ik ze weer veel rijden, leuke cabriootjes. Vroeger was het een stille droom van me, ik zag mezelf al relaxed over `s heeren wegen zoeven, met de wind door mijn haar. (Of nee, dat laatste eigenlijk niet, omdat ik weet dat dan mijn haar niet meer zit.)

Misschien hebben wel veel meer mensen het; maar als ik een vervallen gebouw/hotel/ziekenhuis zie, dan begint er iets te kriebelen.

Hoe we het voor elkaar krijgen, Joost mag het weten. Maar we zijn keigoed in verdwalen!