Niet dat ik daar maanden van te voren wakker van gelegen heb, maar toch had ik me verheugd op de supermaan en inwendig een vermoeden dat dit relatief dicht bij de aarde staande hemellichaam wel voor wat mooie momenten in ons leven zou kunnen zorgen.

Het was zondag 10 augustus. Op die tweede zondag deze maand wordt in Brazilië vaderdag gevierd. ‘s Morgens kreeg ik bezoek van dochter en schoonzoon, samen met mijn lieve kleinzoon Iantje, die even hun ‘abraços’ kwamen overbrengen. Natuurlijk was ons diner met Rosana’s jongste zoon ook iets plechtiger dan door de week en … ijs toe.

Zo tegen vier uur brachten wij zoonlief weg naar het huis van zijn schoonouders, van waaruit hij dan om goed acht uur terug naar Rio zou vliegen.

Benieuwd wachtten wij het moment van de grote maan af. Wij waren in een soort sinterklaasstemming. Hoe en waar zou hij opkomen? Hoe groot zou de maan zich laten zien? Het waren steeds terugkerende vragen. Gewapend met mijn Nikon ging ik alvast boven op het terras zitten, terwijl de rest naar een voetbalwedstrijd ging kijken of in de keuken bezig was.

Zo tegen zes uur kwam hij dan eindelijk in al zijn glorie boven de horizon uit, al was het zicht op dat oranje kleurige hemellichaam niet optimaal, want het was wat verstopt door de dennenbomen die achter het tophouse de helling naar beneden bedekten. Ik ging op een stoel staan, maar ik kon het grote moment van de opkomst niet vastleggen. Toen de supermaan net boven de dennentakken uit kwam, kon ik hem pas in zijn geheel zien: een grote oranje gekleurde bal. De dennenbomen belemmerden ons zicht wel.

‘Schoonmoeder’ zag mijn teleurstelling en kwam met een oplossing: ‘Ik breng je wel even naar Pampulha’. Dat is een kunstmatig meer dat een paar honderd meter beneden hun woning ligt. Twee beroemde plekken liggen aan dat meer: de Mineirão, waar Brazilië schandalig met 7 tegen 1 door Duitsland werd weggevaagd en een beroemd kerkje in ronde vormen, ontworpen door de twee jaar terug overleden Oscar Niemeyer, de architect van Brasília, de hoofdstad van Brazilië. De supermaan zou dat alles een mooie effect geven. Dus meteen de wagen in.

Op de weg daar naar toe stopten wij even bij een open plek rechts van ons, waar al een mooi beeld van de supermaan te zien was in zijn langzame stijging boven de stad.

Vol verwachting daalden wij de nu nog weinige meters af en reden langs het meer naar een plek waar het geheel goed te zien zou zijn, met links ver op de achtergrond de 1700 hoge berg van de Serra da Piedade en de goed verlichte omgeving van het kunsmatige meer. Wat foto's om ook deze momenten even mee te vieren.

Enige momenten van overpeinzing werden gewijd aan de grootsheid van dit  fenomeen en er werden wat gedachten uitgesproken over de onmetelijkheid van het heelal. Ik merkte nog even op dat de Europese Rosettamissie in 2004 een sateliet met een sonde het zonnestelsel in geschoten had. Die sonde deed er tien jaar over om de 10 miljoen kilometer afstand tussen de aarde en de komeet 67P te overbruggen. Dat heugelijk feit had plaats op 5 augustus. En daar op dat grote stuk ijs zit men nog midden in het zonnestelsel, dat op zijn beurt maar een ‘zandkorreltje’ is in een van de zijarmen van ons sterrenstelsel de Melkweg. En de Melkweg is één van de miljarden sterrenstelsels in ons universum. Misschien zijn er wel meerdere universa. Wij hebben geen woorden om dat uit te drukken en ons voorstellingsvermogen schiet te kort om er een beeld van te vormen.

Op de weg terug stopten wij nog even bij het Franciscuskerkje met het kunstwerk van de beroemde Braziliaanse kunstschilder Portinari aan de buiten-  en binnenkant, om ook die architectuur met de achterliggende supermaan te laten zien. Het kerkje was toch indrukwekkender dan de supermaan, maar dat komt door de door mensen aangelegde verlichting.

Aan de binnenkant bevindt zich ook de beroemde en veel bekeken muurschildering van Franciscus door Portinari.

Even tussen haakjes, een lichtvoorstelling van deze schildering hebben wij als religieuze achtergrond gebruikt bij de huwelijksplechtigheid van Rosana’s jongste zoon.

Na nog een foto genomen te hebben van het nu befaamde stadion Mineirão (rechts) gingen wij dankbaar weer op huis aan.

Een wonderbaarlijke dag met een geweldige supermaan op een geweldige vaderdag.