Als je het landgoed Staverden op een zonnige dag bezoekt kun je niet vermoeden dat het hier ’s nachts minder genoeglijk is, want dan spookt de geest van Eleonora hier rond. Ze was van de Wildenborgh in Vorden naar Staverden gevlucht voor Zweder, de moordenaar van haar echtgenoot Herman. Ze had slechts een handvol zand van zijn graf meegenomen als herinnering en was te voet door de onherbergzame Veluwse bossen getrokken om eindelijk, vermoeid en gesloopt door verdriet, aan te komen bij haar peettante in Staverden, om daar in 1353 te overlijden.

In de kasteeltuin herinnert een gedenksteen op een eilandje in de Hierdense Beek nog aan deze droeve geschiedenis. Eleonora schijnt ook rond te dolen bij het graf van haar Herman bij de Wildenborgh. Zo vertellen veel plekken op onze Veluwe hun sagen en legenden, waar we in onze moderne tijd om moeten glimlachen. Toch is het in het stadje Staverden ‘s nachts opvallend stil. Zou er dan rond het kasteel toch iets rondwaren?

 

eleonora

 

haat hartstocht moord
in ruige riddertijden

een sombere burcht
in dichte donk’re wouden

de wenende zwarte weduwe
verteerd door liefdesverdriet
en ruw gedoofde hartstocht

doolt langs de duist’re slotgracht
nauw verhuld door nacht’lijke nevels
tussen de statige eeuwenoude eiken

zacht snikkend verdwijnt zij
middernacht in het zwarte water
dat rimpelloos de sterren spiegelt

verdriet onder de oppervlakte
slechts bomen en nachtvogels
zijn getuigen

 

bron: de geur van liefde
uitgeverij boekscout, soest

foto's: henk posthouwer

(Zie ook deze reportage over Staverden van Bert Hanekamp)