Er zijn zo uit de losse pols geschat ongeveer duizend honden in Epe. Ze hebben allemaal een eigen karakter, er zijn er niet twee hetzelfde. Er zijn er die maling hebben aan hun baas of geen enkele band met hem hebben en voor geen meter luisteren. Er zijn er die àlles feilloos doen wat hun baas zegt omdat ze niets liever willen dan braaf zijn. Er zijn er die alle opdrachten en verzoeken van hun baas perfect begrijpen en meestal wel opvolgen, maar, zoals onze 9½ jaar oude Bikkel, soms vinden dat ze oud en wijs genoeg zijn en het beter weten en hun eigen gang gaan. En er is Hannah.

Hannah – voluit Hannah from the Gundog Farm - is een net vijf jaar oude zwarte labrador retriever van Jos Schreuders. Ze behoren tot het leger vaste bezoekers van het hondenlosloopgebied de Renderklippen. Ze zitten samen op jachthondentraining en reizen voor dag en dauw stad en land af om mee te doen aan wedstrijden. Dan doen ze net of ze met een groep jagers op pad zijn en moet Hannah op commando geschoten klein wild (dummy’s met een luchtje) zoeken en ongeschonden bij haar baas afleveren. Dikwijls op ruig terrein met veel bosschages, vaak ook aan de andere kant van een rivier of sloot en in net begierde weilanden.

Begin dit jaar gaf Jos op mijn verzoek op de Renderklippen een mini-demonstratie. Ik moest een boom op grote afstand aanwijzen en hij zou Hannah daar heen dirigeren. Met de nodige scepsis wees ik naar een boom op een paar honderd meter afstand.

En toen gebeurde het.

Jos liet Hannah naast zich zitten, zakte iets door de knieën, wees met geknikte arm en gestrekte vingers in de richting van de boom en gaf haar een startsein. Nog geen halve minuut en een paar arm- en fluitsignalen later zat ze bijna met haar poeperd tegen de boom. Onvoorstelbaar. Ik ben in de loop der tijden hartstikke verwend door mijn honden – mijn eersten had ik zo goed getraind dat trainers van politiehonden me wel eens vroegen wat ik met ze had gedaan omdat ze nog veel beter dan hun honden luisterden en de meesten wisten feilloos wat bijvoorbeeld ‘links’, ‘rechts’, ‘terug’ en ‘rechtdoor’ betekenden – maar deze demonstratie sloeg alles. Er zat niet eens een luchtje aan de boom!

Net zo mooi om te zien vind ik hoe beiden idolaat van elkaar zijn en met hun gezamenlijke hobby bezig zijn. ,,Hannah is àlles voor me’’, zegt Jos altijd. En: ,,Ze werkt liever dan dat ze speelt. En het samen werken vinden we echt leuk.’’ Tja, als zoals bij Hannah je werk je hobby is en je werk als spelletje ziet, heb je het goed getroffen. Hannah doet alle oefeningen kwispelend, haar staart gaat maar heen en weer. Haar wandeling is pas geslaagd als ze iets voor Jos heeft mogen doen. Ze doet niets liever dan dummy's zoeken en wat Jos haar opdraagt of vraagt.

In de afgelopen maanden boekten ze fantastische resultaten tijdens de wedstrijden. Zó goed, dat ze niet alleen kampioen van Gelderland werden, maar zich ook selecteerden voor de Nimrod, waaraan de beste jachthonden van afgelopen jaar mochten meedoen. Achttien stuks, terwijl er een kleine zesduizend (!) aan de wedstrijden hadden meegedaan. Een enorme eer en een terechte beloning voor de vele honderden uren die het duo in de training met begeleiding van instructeur Jan Weijers had gestoken.

Begin deze week was het zo ver. Samen met een andere hondengek uit Epe die Jos een fantastisch mens en Hannah een superhond vindt ben ik naar het wedstrijdterrein rond kasteel Daelenbroeck in Herkenbosch gereden om vooral het duo uit Epe, maar ook zeventien andere combinaties in actie te bewonderen. Daar moesten de honden in drie proeven hun vaardigheden tonen en, afgeleid door een paar duizend toeschouwers, vele honderden honden van bezoekers, geweerschoten en wat dies meer zij, negen ‘neergeschoten’ dieren zoeken, van kraaien tot eenden, van duiven tot fazanten. Diep weggestopt in dicht struikgewas, aan de overkant van een brede rivier, hangend in een boom, aan het eind van een vele honderden meters lang sleepspoor met haakse bochten omdat het zogenaamd aangeschoten dier niet meteen was gestorven maar zich nog een eind had weten te verplaatsen. Zo snel mogelijk in de juiste richting, afgaand op wat summiere aanwijzingen van de baas, vertrouwend op de neus, voorzichtig de prooi vastpakkend en rustig teruglopend en –zwemmend zodat de buit niet beschadigd zou worden.

Hannah, die haar beide supporters uit haar dorp hartverwarmend enthousiast begroette, deed het fantastisch. Ze moest als eerste de eerste proef doen en bracht twee prooien thuis. De derde kon ze niet binnen de gestelde tijd vinden. De tweede proef ging fantastisch. In een mum van tijd had ze alle drie dieren gevonden en ingeleverd. Het kon nauwelijks sneller dan de Epese het voor elkaar kreeg. Bij de derde proef speelden de vermoeidheid – slecht slapen in een hotel, geen vertrouwde rustpauzes in de auto tussen de diverse onderdelen door, allemaal nieuwe indrukken – en een foute inschatting van Jos haar parten. Toch bracht ze keurig netjes twee van de drie ‘geschoten’ dieren terug en miste ze alleen de kraai die in een boom hing. Slechts zes honden slaagden er in alle negen beesten te vinden en binnen de gestelde tijd af te leveren.

De hele dag kwispelende Hannah won de denkbeeldige prijs voor het grootste enthousiasme – er waren honden bij die de opdrachten uitvoerden omdat dat moest van hun baas en ze ogenschijnlijk als een verplicht nummer zagen – en eindigde nog net in de top 10. Een prestatie van formaat van de best luisterende hond van Epe en z’n baas. Om jaloers op te zijn.

Jos neemt het volgende onderdeel nog even door met zijn trainer Jan Weijers, terwijl Hannah popelt om van start te gaan.

Jos krijgt aanwijzingen van een keurmeester.

Hebbes! Hannah kruipt uit de diepte, waar een brede rivier stroomt en gaat naar haar vriend annex baas om de eend af te geven.

Eerst de buit afgeven, daarna pas uitschudden.

Hupsakee, daar is de volgende alweer, een duif.

Zelfs de keurmeester moet er om lachen hoe snel de enthousiaste Hannah terug is met het derde dier.

Hannah zoekt in de verte het sleepspoor van een 'aangeschoten' fazant die zigzaggend is gevlucht. Nadat ze aanvankelijk het sleepspoor kon vinden, kreeg ze ineens het juiste luchtje in haar neus en bracht ze de fazant in een mum van tijd bij Jos. Voor de paarden in het weiland waar ze doorheen moest had ze geen oog.

Een handbeweging is voldoende om Hanna op pad te sturen.

Met arm- en fluitsignalen helpt Jos Hannah de prooi te vinden.

Ja hoor, ze heeft ook dit wild te pakken!