Columns van (oud-)Epenaar Gerard van de Schepop uit Brazilië
Bij ons in Brazilië. 154. Nog even Bogotá
Wij hebben per taxi een klein uitstapje gemaakt in Bogotá, voordat wij het vliegtuig naar Curação konden nemen.
Bij ons in Brazilië. 153: De Columbiaanse Rubens
De Latijnen spraken van: “De gustibus non...”. Je kunt niet discussiëren over smaken. Wij moesten op een klein vakantiereisje verleden week naar Curaçao via Sao Paulo en Bogotá, de hoofdstad van Columbia, reizen.
Bij ons in Brazilië.152: Puur natuur in onze ‘Parkweg’
Een vruchtbomenbos achter onze flat en boven ons binnenhofje is weggevaagd, alsof bomen ingeruild kunnen worden voor beton. Gelukkig wonen wij in een rustige doodlopende straat met aan één kant een talud met bomen dat via een ijzeren, gelukkig groen geschilderde trap uitloopt op een soort park. Dat park heeft een verbinding met het meertje (bruin vanwege de regen!) waar wij onze wandelrondjes maken.
Bij ons in Brazilië. 151: Bomen en levensvreugde
Deze vraag heb ik mij al dikwijls gesteld: is de aanwezigheid van bomen essentieel voor de mens en zijn blijde kijk op de wereld? Het is bijna een retorische vraag, tenminste voor (oud-)Epenaren. Als natuurmensen vinden wij de aanwezigheid van bomen en bossen absoluut noodzakelijk voor een blij en gelukkig leven.
Bij ons in Brazilië. 150: Driekoningen en onze jongste telg
Verleden jaar wijdde ik al een column aan het Driekoningenfeest, waarin ik een korte beschrijving geef van dit ook in Nederland gevierde, oeroude christelijke feest. In deze column neem ik een schilderij van Jan Steen over om de verbinding te maken met onze jongste telg Manfred.
Bij ons in Brazilië. 149: Twintig oude dames
Zij wonen in een gewoon huis in een gewone straat in een gewone wijk. Hun straat staat vol met hier gewone ommuurde en beveiligde huizen, want hun wijk is, zoals zo vele wijken, wat onveilig. Alleen dit jaar is in hun gewone huis al twee maal ingebroken. Er is nu een extra beveiliging aangebracht, die mij aan nazi-Duitsland doet denken.
Bij ons in Brazilië. 148: Een late sinterklaasklaasviering
Wij houden ons als Nederlandse kolonie in Belo Horizonte altijd keurig aan de Nederlandse feestdagen, behalve als het om de sinterklaasviering gaat. Dat doen we natuurlijk wel alijd rond 6 december, maar het hangt er maar net van af wanneer het de meesten goed uitkomt. Dit jaar hebben we het oer-Hollandse feest in Brazilië een week later gevierd. Met een Pools sausje.
Bij ons in Brazilië. 147: Verjaardag in een museum
Kleinzoon Ian was jarig. Hij werd 6 december 6 jaar. Het sinterklaasfeest van de Nederlandse kolonie is pas over twee weken. Dochter Joanna had zijn feestje georganiseerd in het museum van de universiteit, waar zij in de biologische wetenschappen is afgestudeerd en soms wat gastcolleges geeft.
Bij ons in Brazilië. 146: Bomen en beton, een persoonlijk drama
Een goed jaar terug was alles groen op de helling achter ons flatgebouw. Vooral de veel schaduw gevende mangobomen waren er in overvloed. In oktober met de bloemenpracht en in januari en februari met de talloze mangovruchten, gewaardeerd door de hele buurt.
Bij ons in Brazilië. 145: Mode in Belo (2)
Nu wordt het tijd om in het Fiatpaleis aan het Vrijheidsplein even de andere kant op te schuiven en om te zien hoe of de beroemde modeontwerper Ronaldo Fraga de kleuren en thema's van de werken van de Braziliaanse kunstenaar Portinari toepast op de door hem ontworpen mode. Het naar binnen gaan is wat mysterieus, want wij moeten onder een aantal ballonnen door waarin wij, vooral in handen van kinderen, een echt Portinari-decor herkennen.