Zondag, 25 october: een  snikhete dag van ver over de 30 graden. In de wat koele avond volgden wij een Braziliaanse tv-documentaire over het Mauritshuis in Den Haag. Langs de statige, deftige zalen passeerden ons kunstwerken van de Nederlandse schilders van de Gouden Eeuw. Grote namen zoals Vermeer, Frans Hals, Jan Steen, Potter, Rembrandt en vele anderen werden met eerbied genoemd en sommige van hun werken vakkundig uitgelegd, zoals het ‘Meisje met de parel' en 'De Stier van Potter'.  

Aan de overkant van het meer stonden al jaren twee mooie in elkaar  gestrengelde bomen. Voor ons en voor velen was dat een symbool van het liefdesleven. Elkaar vasthoudend gingen zij al groeiend samen naar boven. Het was een poetische boom die ons wandelrondje markeerde.

In deze column van Anita van den Berg las ik een tijdje terug het volgende: 'Eigenlijk zou elk kind de mogelijkheid moeten hebben om bij scouting te gaan.’

Dat er in het continentale Brazilië duizenden soorten vogels zijn is best te begrijpen. Ze zijn als tropische vogels bekend, vooral door hun kleuren en schoonheid.

Hier in dit continentale land heb je natuurlijk duizenden soorten bloemen. Bloemen die de mens begeleiden in zijn tocht op deze planeet. En zoals het de uitbundige natuur behaagt zijn er teveel om op te noemen. Vele heb ik al mogen tonen, onder meer hier en hier.

Ook wij hebben, samen met de hele wereld, uitgekeken naar die super-maansverduistering van 27 september. Rond 23 september, de datum waarop hier in het zuidelijke halfrond de lente officieel begint, kan het ontzettend heet worden met vele dagen met een wolkenloze hemel en temperaturen van ver boven de 30 graden.

Rosana’s zoon Luigi en zijn vrouw Taísa wonen in Rio de Janeiro. Al meer dan een jaar zijn ze gelukkig getrouwd. Sinds twee maanden delen ze hun levensgeluk met een golden retriever. Bij hen brengt zij heerlijke uren door, vooral gedurende haar twee uur lange dagelijkse uitje bij het mooie en rustige strand en de groene parkstreek Flamengo. Daar liggen aparte hondenuitlaatplaatsen waar hun golden Tetê onder haar soortgenoten al veel vrienden en vriendinnen heeft gemaakt en ook de verschillende ‘ouders’ wat naar elkaar toe heeft gedreven. Honden'ouders' trekken elkaar aan, wat ook op de Renderklippen in Epe/Heerde en elders steevast gebeurt.

De zondag na de volle maan van 29 augustus werd ik net op tijd wakker. Het eerste morgenlicht viel al door de ramen. Boven het gebergte zag ik de rode gloed van de morgenstonde.

Mijn toen 2-jarige kleinzoon Ian zat op mijn schoot te spelen met wat kleine autootjes voor hem op het glazen tafelblad. Onze familie zat gezellig buiten op het binnenhof, met de schemerlichten aan. De bijna volle maan kwam langzaam boven het dak van de buurman uit en verlichtte met een driehoek onze achtermuur. De driehoek werd steeds groter en nam steeds andere figuren aan.

Op de tweede verdieping van ons flatgebouw woont een pientere weduwe, beroemd in de halve stad. Twee maanden terug bereikte zij de leeftijd van 92. Zij woont alleen, maar krijgt wel bezoek van kinderen en kleinkinderen. Samen met haar familie is zij een fanatieke voetbalgek en één van de vurigste supporters van de plaatselijke club Atlético, wat ik haar gun, ofschoon Cruzeiro mijn club is.