Achter ons binnenhof wordt een hoog gebouw neergezet van zo'n 12 verdiepingen, de fundamenten meegerekend. Er is plaats voor 15 apartementen. Als ik recht onder dat complex naar boven kijk, dan krijg ik dezelfde gewaarwording als toen ik een tijdje terug weer even onder de toren van de Grote Kerk ging staan tussen de achterdeur en de Beekstraat.

Er is vrijwel geen plek in Epe die in de vorige eeuw zoveel veranderingen heeft ondergaan als deze.

Bijna niemand kan zeggen dat zijn lagere school het middelpunt van zijn leven is of is geweest. De school is een onderdeel van een geheel of van een gemeenschap. Voor mij, die in het dorp woonde, was de kleine katholieke Bernardusschool gedurende zes jaar het gebouw dat op mij, naast mijn ouders en Pastoor Som, de meeste invloed heeft uitgeoefend.

Kunnen de gelovigen van al die kerken in Epe wel zeggen: ‘Onze kerk’? Een vraag die ik mezelf steeds vaker stel, vooral in deze tijd van vluchtelingen, die er een totaal andere kerk op nahouden, als je voor dat verschijnsel het woord ‘kerk’ kunt gebruiken. Moet de 'kerk' niet de hele mensheid inhouden die één ideaal nastreeft: het gelukkig samenzijn en samenleven, ondanks de historische en culturele verschillen, van al wat leeft op deze planeet?

Niets, absoluut niets van de huidige situatie doet me denken aan het marktplein van mijn jeugd. Ik ga in gedachten even op een bank zitten vóór ons huis aan de Parkweg 2, zoals het was (en nog steeds is), tijdens de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw.

In het zwarte huis rechts ligt het beginpunt van mijn leven. Mevrouw Viegen was de vroedvrouw die mij op 31 maart 1935 professioneel in moeders armen heeft gelegd. Dr Van Twist gaf haar zijn goedkeuring. Mijn vader en broer Jan  mochten daar even bij komen om het nieuwe familielid te begroeten. Vader trots en broer Jan die het maar niets gevonden zal hebben.

Een tijdje terug las ik op ons eigen Epernet dat Google Streetview zo'n beetje alle straten in Epe gefotografeerd heeft en op Google Maps en Earth heeft gezet. De in blauw gemarkeerde straten kun je helemaal doorrijden en beide kanten van die straten kun je van dichtbij bekijken. Het is soms wat moeiijk om de bochten te maken, maar na enige oefening went ook dat wel.

Zoals jullie weten ben ik een groot bewonderaar van de bijna automatische ophaal van vuilnis in Nederland, zoals ik al in een van mijn eerste columns heb aangeduid.

Een mens werkt rationeel en emotioneel vaak met associaties.

De ziel van de uitdeling is natuurlijk zij die zich als Mamãe Noel (de Kerstmoeder) uitgeeft. Zij is in deze streek geboren en heeft samen met de gemeenteijke autoriteiten het hele uitdelingsschema georganiseerd, waarin vooral de zes gehuchten rond het centrale dorp object zijn van haar hulpverlening.