We hebben weer een kleine twee weken in mijn geboortedorp doorgebracht en dat was vooral voor mij weer één groot feest. Ik schrijf bewust niet ‘een feest van herkenning’, want er is sinds vorig jaar veel in Epe veranderd.

Op twee uitzonderingen na (de vrije ruimte in nemende markthal en de saaie Verbindingsweg) vonden mijn vrouw en ik het resultaat van alle werkzaamheden in het centrum bijzonder mooi en zelfs indrukwekkend. Het ligt er natuurlijk aan waar je staat en hoe je iets wilt zien.

Het was ons eerste bezoek na de herinrichting en met veel nieuwsgierigheid hebben wij vooral in dat nieuwe gedeelte rondgewandeld en gewinkeld. Mede doordat we zo nu en dan door regen- en plensbuien verrast werden, hebben wij minder plekken buiten Epe bezocht en veel in het centrum gelopen. Alles, van de architectuur tot ruimtelijke indeling, hebben we met veel bewondering, maar ook kritisch aanschouwd. Wij zagen overal ook tekenen van een vrolijk dorpsleven. Gezinnetjes die samen de nieuwe ijssalon aan de markt inwijdden en stonden en zaten te likken aan een ijsje. Stelletjes die alleen maar oog voor elkaar hadden. Eenzame mannen en vrouwen, die je met nieuwsgierige blikken aan keken met de stille vraag 'horen jullie hier ook bij'. Kopend publiek dat vooral op huiselijke dingen uit was in het gevarieerde winkelbestand. Een en al leven. Misschien is het wel goed dat je vaak het leven achter die anonieme gezichten niet kunt raden, maar daar moet je niet bij stilstaan. Er moet geleefd worden. En daar leent het vernieuwde Epe-centrum zich goed voor.
Een fotoserie van wat wij mooie plekjes  vonden, natuurlijk veelal rondom mijn geboortehuis aan de Parkweg, de twee markten en de Hoofdstraat.

Verdere impressies:

Tot slot een foto wij tweetjes op de reuzenbank voor mijn geboortehuis Parkweg 2 en vóór waar mijn moeder haar laatste jaren heeft doorgebracht, de Lindenhove.

Over twee weken (ik ben overgegaan op een ander schrijfritme en schrijf nu eens in de twee weken een column): de 'eeuwige Renderklippen'.