Eindelijk brak de volgende dag aan. Wij konden het geopereerde katje ophalen. Of het ‘ons’ katje zou worden, zou van onze twee honden (teefjes) afhangen. Gedurende de korte rit naar de kliniek was dat ons gespreksonderwerp.

Wij hoopten stilletjes op een wonder dat zowel Susie als Frieda hem zou adopteren als haar kleine. De dierenarts was er niet, maar had alles al geregeld en eten en de nodige geneesmiddelen al ingepakt. Zijn assistente overhandigde onze kat en wij dankten ook onze lievelingsheilige.

Gespannen reden wij naar huis. Ik daar als eerste naar binnen om de honden langzamerhand aan hun nieuwe huisgenoot voor te stellen. Het werd al een emotioneel moment op de trap naar de voordeur. Rosana hoefde het kleine mormel niet eens af te schermen, zo liefdevol benaderden Frieda en Susie hem. Ze likten hem teder van alle kanten.

Wij gingen naar achteren om de kennismaking te intensiveren en daar was het één groot feest. Wij keken elkaar aan: na zo’n ontvangst kunnen en zullen wij altijd voor dat arme diertje gaan zorgen.

Eerst even hem wat te eten en drinken geven en dan zien of onze zachtaardige Frieda zich als een moeder over hem gaat ontfermen.

Over dat grote wonder volgende week meer.